En dan heb je een Burn-out

Gewoon niet aanstellen en doorgaan, als je bij de pakken neer gaat zitten wordt het ook niet beter van.

Maar nu, nu was het anders. Het lukte me niet om mezelf een schop onder me kont te verkopen. Ik was echt op, dood en dood moe en ik had nergens geen puf voor. Het huilen brak soms uit het niets door en ik was een emotioneel moe wrak.
Het was zo erg dat ik zelfs zo nu en dan echt mijn hondje niet uit kon laten. Gewoon zo moe zijn dat je bijna alleen maar slaapt of op de bank ligt en voor je uit staart. Ik besefte toen nog steeds niet dat ik echt een burn-out had, ik zei tegen iedereen die ik sprak het valt denk ik nog wel mee. Maar eerlijk ik zat er dieper in dan ik dacht.

En waar begin je dan, wat is een burn-out, wat moet ik er mee, en wat moet ik er vooral niet mee? Ik had zo onwijs veel vragen en alleen die vragen maakte al dat ik het niet meer over zag. 
Gelukkig kon ik terecht bij GGZ POH psycholoog vanuit onze huisartsen praktijk, en werkelijk waar ik dacht dat zij mijn redding zou zijn.. Nu weet ik beter want je moet het echt allemaal zelf doen.

Wekelijks waren er afspraken met GGZ POH psycholoog. Afspraken waar ik elke week tegen op zag en helemaal geen trek in had, en ik was er zelfs negatief over. Met de tijd leerde ik dat deze gesprekken me inzichten gaven, zij zei niet veel maar ze liet mij praten en tegelijkertijd inzichten mogen krijgen door af en toe een juiste vraag. 
Ik heb hier ook weer van geleerd dat je soms door iets heen moet om de waarde van iets in te zien. Er kwam zo veel meer naar voren waar ik tegen aan liep en nog soms wel loop, dat had ik niet verwacht.
Zo is er uit gekomen bijvoorbeeld dat ik wordt getest op autisme, die aanvraag is de deur uit en waarschijnlijk rond juli kan ik getest worden. 

Met heel veel diepe dalen en af en toe een up was en is mijn weg hobbelig. De paniekaanvallen namen toe en waar ik dit altijd een lastig iets vond snap ik nu mensen die dit hebben. Ze komen te pas en te onpas en er is geen peil op te trekken. 
Net wanneer ik op sta in de morgen en denk, ja lekker dagje vandaag. Juist daar kan het een uur later helemaal mis gaan en daardoor wordt elke dag een beetje onzeker.
Waarom heb ik die paniek, en ik kan relativeren maar waarom lukt het me niet om die paniek onder controle te krijgen? 
En hoe meer ik mijzelf opleg hoe erger het wordt. 

Ook zijn er gesprekken met de bedrijfsarts, de inhoud hiervan hoef ik niet te delen maar jullie snappen vast dat dit stressvolle afspraken voor mij zijn. Elke keer weer als ik een telefoontje heb of een fysieke afspraak zit ik er met buikpijn en heel veel emotie want wat als ik ineens weer aan het werk moet? Of wat als ze mij niet serieus nemen? 
Het gaat niet mijn hoofd is te vol en ik trek het niet, ik ben nog steeds uitgeblust moe en op.
Elke 3 weken heb ik telefonisch contact met mijn werk en elke nacht voor deze bel afspraak slaap ik niet. Alles wat mij doet denken aan werk bezorgd mij stress en paniek. 

Soms snap ik zelf ook niet helemaal waar het vandaan komt, en andere dagen weet ik heel goed dat alles wat er is gebeurd voor mij te veel is geweest, ik te ver over mijn grenzen heb laten gaan, en ook zelf ben gegaan. 

Jullie mogen best weten ik schrijf al twee weken aan deze blog, en al twee weken gaat het niet geweldig. Waar ik dacht dat het een beetje beter ging, blijkt nu dat ik er gewoon nog midden in zit.
Een dag erg slecht voelen is niet zo erg maar er zijn meer slechte dagen dan goede dagen en dat beangstigd mij. Ik ben bang dat het weer van voor af aan begint. 
Ik weet in mijn hoofd dat alles er mag zijn, en het goed is om allemaal toe te laten. Maar ergens is een stemmetje die zegt kom schop onder je kont en doorgaan, alles wat ik even gewoon niet moet doen. Mijn gevoel, mijn angsten, mijn downs maar ook zeker mijn ups mogen er zijn! 

Ik ben ontzettend dankbaar voor de mensen die mij onvoorwaardelijk steunen, de lichtpuntjes zijn in mijn leven en zij die mij ook weer laten stralen door mij weer te laten ervaren hoe leuk het leven kan zijn. Zij die mij helpen om weer wat te genieten van het zonnetje dat door de wolken komt, of de natuur dat weer begint te leven, of simpel weg een vogeltje dat je in de morgen wakker zingt. Maar ook vooral zij die mij de ruimte geven, begrijpen als ik even niet wil en niet kan en rust nodig heb. 

Dit is mijn proces en ik weet dat ik hier zelf doorheen moet, mijn ontdekkingsreis naar wat echt bij mij past, en misschien ook wel een beetje wie ik nu ben? Maar ik heb ook geleerd dat ik hulp mag accepteren en echt niet alles alleen hoef te doen.
Dat er middelen zijn om te helpen, dat kan zijn de natuur, wandelen, maar ook gewoon series kijken en rust pakken.. in de volgende blog neem ik jullie mee in mijn zoektocht naar optimale ontspanning en rust.

Klinkt dit herkenbaar voor jou? En loop jij tegen bepaalde punten aan? Laat een reactie achter en ik hoop dat we elkaar allemaal kunnen steunen in ieder ons eigen proces maar toch een beetje samen.

 
Liefs 
Life_by_Dees