Ik besloot begin Oktober een afspraak te maken met de huisarts, ik maakte me voor het eerst in me leven oprecht zorgen over mijzelf...
Ik zat in de wachtkamer van de huisarts en was onwijs zenuwachtig, wat als ze me zouden zeggen dat ik depressief was, of een burn-out zou hebben.
Wat als, wat als, wat als... Interne paniek.
Mevr. van der Velden klonk het door de wachtkamer, oké daar ging ik dan.
"Nou mevrouw waarmee kan ik u helpen?" vroeg de huisarts meteen.
Ik keek haar aan, begon heel hard te huilen en snikte, ik weet het allemaal niet meer. Ik weet niet waar ik moet beginnen, ik weet niet wat er met mij aan de hand is?
Ik luchtte mijn hart over mijn werk en de werkdruk die ik ervaarde.
Over alles wat er privé de laatste 5 jaar is veranderd..
Hele dierbare mensen verloren, mijn eerste hond, mijn tweede hond. Een maagverkleining wat ook de enige impact had gehad en nog steeds heeft. Ik ging altijd maar door, want het hoorde immers toch bij het leven? Iedereen maakte wel dingen mee dus niet piepen maar doorgaan..
Ik vertelde haar dat ik dacht dat ik mij na mijn maagverkleining beter zou gaan voelen, maar het nu eigenlijk slechter gaat.
De huisarts antwoorden; "Voelt het als of je opgebrand bent? Gewoon het gevoel dat je niet meer kan?"
En ze stelde nog wat vragen.
Dat was exact wat ik voelde ik wilde en ik kon niet meer, elke stap deed me pijn. Elke stap die ik nam voelde als verder weg van mijzelf. Ik zag de zin van mijn leven niet zo meer.. Werk slapen en bij een beetje geluk er heel af en toe even uit..
Hoe kon dit nou gebeuren? Ik ben altijd positief, en ik wil overal voor gaan. Ik geef nooit op en ik geef mezelf steeds die schop onder me kont. Maar de trucjes die ik al jaren gebruikte om door te gaan, werkte op eens niet meer.
De huisarts was duidelijk; "Het wordt tijd dat jij jezelf rust gunt, je even kan bijkomen en het lijkt me verstandig dat je met onze POH (Praktijkondersteuner) in gesprek gaat om te kijken hoe jij weer vooruit kunt. Ik mag je de stempel pas geven na een half jaar, maar zo te horen zit je in een Burn-out."
BAM daar was de hamer, een moker slag. WAT ik een burn-out? Dat kon niet, ik geloofde daar niet in. Wat een onzin, aanstelleritis vond ik het als iemand dat had...
Gewoon niet aanstellen en doorgaan, als je bij de pakken neer gaat zitten wordt het ook niet beter van.
Maar nu, nu........
Liefs Life_by_Dees
--------------------------------------------------------------------------
Ben jij bekend met een burn-out, en hoe was het voor jou om te horen dat je een burn-out had of misschien wel hebt?
Laat jou antwoord achter in de reacties <3
Reactie plaatsen
Reacties