Paniekaanvallen en angsten

Paniek aanvallen en angsten, voor mijn burn-out vond ik het in de meeste gevallen onzin en onbegrijpelijk. 
"Gewoon" een schop onder je kont en door gaan. Hoe kan angst of een paniekaanval je nou tegen houden?

Sinds mijn Burn-out vanaf Oktober 2024 kreeg ik zelf te maken met paniek aanvallen en angsten. Iets wat ik me nooit kon voorstellen werd mij ineens helemaal duidelijk. 

Het over komt je, door een trigger. En die trigger kan echt van alles zijn. 

Zoals ik jullie eerder vertelde sliep ik erg veel in het begin van mijn Burn-out maar al snel wilde ik dit niet meer. Ik verplichte mezelf om ritme te behouden en te onderhouden en de ene dag ging dit beter dan de andere dag. 

Maar steeds bij telefonisch contact met mijn werk, of een afspraak bij de bedrijfsarts of zelfs de afspraken bij de psycholoog waren voor mij een trigger voor angsten of paniekaanvallen. Verschrikkelijk vond ik het, maar hoe meer ik me ging afzetten van wat me over kwam hoe erger de klachten werden. 

Ik leerde door ademhalingstherapie hoe ik mezelf kon resetten maar dit duurde wel altijd even waardoor ik uitgeput raakte en mijn rust moest nemen. 

Inmiddels heb ik vele male mindere angsten en paniekaanvallen en ik weet wat mijn triggers zijn. Allemaal ontdekt op mijn weg naar herstel. 
Het is overduidelijk dat mijn werk de grootste trigger is en alle afspraken die hier bij horen dus ook. 

Er zullen vast meer mensen zijn die eerst dachten, schop onder je kont en door gaan. Maar echt wanneer je er zelf mee te maken krijgt wordt alles zoveel duidelijker en ga je ervaren dat het je over komt. Het enige wat je kan doen is er dwars door heen en triggers ontdekken zodat je daar iets mee kunt. 

Zo deed ik meerdere pogingen om naar mijn werk te rijden maar zodra ik maar op de helft was sloeg de paniek toe en moest ik de auto stoppen en keerde ik bij rust huiswaarts. WEER GEFAALD... 
Inmiddels al een half jaar verder en al 7 mislukte pogingen....

Maar vorige week ging het anders!

Vorige week in opdracht van de psycholoog en in samen spraak met HR een bakje koffie gaan drinken op mijn werk. 
We hadden een telefonische afspraak op 10.00 uur en vroeg onze HR medewerker of hij tijd voor mij kon maken dat ik direct in de auto zou springen. Dan had ik immers geen na denk tijd. 
Hij zorgde dat hij tijd vrij had gemaakt voor mij en ik sprong in de auto. 

De weg naar mijn werk leek langer dan normaal, ik deed de hele route ademhalingsoefeningen en kon mijn tranen weg ademen. 
Ik kwam aan op de parkeerplaats en besloot mezelf een schop onder mijn kont te geven. Ik stapte uit de auto en daar ging ik.

Maar voor het magazijn waar ik naar binnen zou lopen kreeg ik totale paniek. Mijn lijf leek even niet meer van mij en kon geen stap meer zetten. Ik trilde van mijn tenen tot aan mijn kruin en ik wist niet waar ik het moest zoeken. 
Snel belde ik de HR medewerker om te zeggen dat ik er was, en hij kwam naar me toe na zo 5 minuten zijn we naar zijn kantoor gelopen waar het niet minder werd.

Hij zorgde netjes voor een cappuccino en bleef tegen me praten. Niet over werk maar over van alles en nog wat. Ik kreeg bijna geen woord uit mijn strot en besloot ademhalingsoefeningen op te pakken en mijn schouders te draaien en te bewegen om de stress en paniek kwijt te raken. 

Na ongeveer een half  uur leek ik er weer een beetje te zijn en besloot de HR medewerker dat het genoeg was en ik nu wel weer naar huis kon rijden. 
De hele weg naar huis trilde ik na. Wat was dit heftig. 

Was ik dan toch over mijn eigen grens gegaan? Of was dit dan de drempel waar ik over moest? 
Ik belde mijn coach op en die was onderweg om te gaan lunchen met haar man en ik vroeg brutaal of ik alsjeblieft ook mocht komen. En natuurlijk was ik welkom, pfoee even mijn zinnen verzetten en relativeren wat ik zo juist heb gedaan. 

Ergens was er een soort trots, maar ik voelde me er niet goed bij. Ik heb er nog 3 dagen nader hand last van gehad en dat vond ik erg heftig om te ervaren. 

Wat ik me nu heb voorgenomen is de volgende afspraak telefonisch te doen met HR en het even te laten voor wat het is. Heftig was het zeker.. 
En toch heb ik het gedaan. Een heel dubbel gevoel, omdat ik toch over mijn eigen grens ben gegaan achter af. Ik had bij die magazijn deur terug moeten gaan naar mijn auto. Daar rustig moeten worden en toen naar huis moeten rijden dat was dan een goede eerste stap geweest. 

Dit is me een weg van herstel van heb ik jou daar, er komen dingen op mijn pad die ik niet had verwacht. Maar ik hou mij vast aan dat er een uit weg is en het echt allemaal goed zal komen op welke manier dan ook. 

Heb jij wel eens angst of paniekaanvallen? En hoe ga jij daar mee om? 

Liefs, 
Life_by_Dees