Mijn letselschade en mentale strijd

Een burn-out krijg je natuurlijk niet zomaar, zoals je kunt lezen op mijn home pagina had ik niet zo onbezonnen jeugd als dat je een kind toewenst. 

Maar waar mijn leven echt veranderde was op 13 september 2019. Ik trainde vanaf kinds af aan al paarden, zo ook op 13 september 2019. Helaas door een val brak ik mijn bovenarm en liep ik een zenuwschade op in mijn nek. 
Mijn arm moest vast gezet worden met een plaat, en vanaf daar begon de revalidatie. Na zo 9 maanden revalidatie werd de beweging in mijn arm slechter i.p.v. beter. Hierdoor werd besloten dat ik een onderzoek moest laten doen bij een specialist in de Bergman in Naarden. 

Hier bleek al snel dat mijn lichaam de plaat af stoten en deze er zo snel mogelijk uit moest, dit wel met de nodige risico's. Er zou zo 50% kans zijn dat mijn arm blijvende schade op zou lopen tijdens de operatie m.b.t. de zenuwen. 
Niet opereren was eigenlijk geen optie, omdat er een ontsteking zat. 

Je raadt het al, na mijn operatie werd ik wakker met een verlamde arm, in het begin denk je nog dat het over gaat maar als de tijd verstrijkt besef je steeds een beetje meer dat het niet goed is. Weer opnieuw een revalidatie in en proberen vast te houden aan dat het goed komt, en vooral de hoop niet verliezen. 

Na mijn operatie bleef ik zo 7 maanden thuis om me te focussen op mijn herstel, het herstel ging met ups en heel veel downs. Ik had mezelf opgelegd om de moed niet op te geven en door te gaan.

Ik kon immers toch gewoon werken met 1 functionerende arm, en ja de maatschappij is wel zo wanneer je iets niet merkt of ziet is er ook niks. Ik ging dit geloven, ik moest niet opgeven en mijn leven weer gaan oppakken. Ik was dan wel gehandicapt/ beperkt maar dat betekende niet dat ik niets meer kon.
Ik vond het tijd om weer een baan te zoeken en te re-integreren, dat thuis zitten werd ik toch niet beter van.
Binnen no time werkte ik fulltime om te bewijzen aan mezelf en een beetje aan de maatschappij dat het allemaal wel prima met me ging en ik niks mankeerde.

Ik kreeg zware zenuwpijn medicatie, 6 tabletten per dag! Maar het hielp me en ik had veel minder pijn, de keerzijde hier van was dat ik in gewicht aankwam. Ik vond het vreselijk, wandelde erg veel want sporten zat er met mijn pijn niet meer in. 
Ik had een gezonde leefstijl, besloot meerdere personal trainer trajecten te doen wat voeding betrof. Ik leerde meer over voeding en nam het erg serieus. Was er een verjaardag, ik zorgde voor mijn eigen eten en snacks..
Ik viel wat af, en kwam eigenlijk dubbel zo hard weer aan, niet echt motiverend maar besloot mijn leefstijl aan te houden, het was inmiddels al helemaal normaal.
Ik wilde immers niet nog meer aankomen. 

Ik wilde niet meer leven zoals ik leefde. Werken wat 36 uur was bouwde af naar nog maar 28 uur per week, en dit bleek nog te veel. Wanneer ik thuis kwam ging ik met de honden wandelen en sliep ik tot aan het avond eten. 
Dit kwam door mijn letsel, zenuwschade vermoeid je, ik had veel pijn en mijn inmiddels zware overgewicht werkte hier niet echt aan mee. Ik voelde me wat mezelf betrof erg ongelukkig, geen één kleding stuk vond ik leuk staan en dacht nooit eens, ZO MEID Jij mag er zijn. Ik woog inmiddels 120,7 kg en wilde mijn energie terug van voor mijn ongeluk. 

In mei besloot ik weer een afspraak te maken met mijn huisarts. Mijn oude leven van voor mijn ongeluk zou ik niet meer terug krijgen, maar ik wilde sparren over wat de opties voor mij zouden zijn. 
Al snel kwamen we bij de kern, dat letsel is lastig en heel vervelend maar............... 

 
Liefs 
Life_by_Dees